Een intieme trouwerij in de houtzagerij
In gedachten was ik denk ik al bij de trouwerij op de houtzagerij, toen ik mijn de auto het geluid ‘krak’ hoorde maken. En niet lang daarna hoorde ik metaal dat over de grond heen trok. Niet dat ik een echte auto-kenner was, maar ik kon nog wel bedenken dat dit geen goed geluid was. Ik stapte uit de auto en keek naar de bumper. Die aan de trekhaak van de auto voor mij vast zat. Hij was helemaal los van mijn eigen auto. Daar is het bewijs weer. Ik kon niet file parkeren. Mijn eerste reactie was om mijn broer op te bellen, die zeker drie deuren verder woonde dan dat waar ik geparkeerd stond. Hij kwam kijken en samen kwamen we erachter van wie de auto was. Nadat ik mijn autoverzekering had gebeld en rustig was geworden, kwam ineens het besef: ik heb over drie dagen een trouwerij in Zeeland. En geen auto waar ik mee kon rijden. Ik belde met verschillende garages in de buurt, maar geen automonteur had tijd om mijn auto te maken. Het werd een keuze: of een auto huren of met een bumper die vast zat aan de auto met ductape. Met alle doemscenario’s in mijn hoofd, besloot ik dat rijden in een auto die bij elkaar gehouden werd met ductape niet mijn oplossing was. Gelukkig gaf een vriendin aan dat ik haar auto wel kon lenen, als ik mijn fiets een dagje aan haar uit kon lenen. Ik had ten slotte een elektrische fiets. Ik vond het een goede deal! Op dinsdagavond fietste ik na mijn werk naar haar toe de fiets te ruilen. Zij reed echter in een automaat. Dus ik moest wel even een blokje in haar wijk rijden om hier aan te wennen. Maar het was goed gekomen. Ik kon op woensdag in een auto zonder ductape stappen. Op naar de Krommenie in Zeeland. Voor een trouwerij bij de houtzagerij.
Het aankleedmoment
Ik kwam in de ochtend bij de bruidegom thuis aan. Hier maakte ik eerst de foto’s van de bruidegom toen hij zich ging omkleden. Tijdens zulke momenten merkte ik dat de sfeer er al goed in zat. Een gezellig gezelschap bij elkaar. Het was voor mij ook een mooi moment om te weten welke personen er dichtbij het bruidspaar staan. En wat ook voelbaar was, was de lichte zenuwen en altijd het gevoel van tijdsdruk. Bij het bruidspaar was dit echter niet nodig, want de bruidegom had zich een half uur vergist in de tijd.
Naar de houtzaagwerf
We vertrokken precies op tijd naar de houtzaagwerf voor de trouwerij. Hier kwamen langzaam aan ook alle gasten al binnen stromen. Bij aankomst was gelijk het varken aan het spit zichtbaar. De medewerker van de houtzaagwerf was enthousiast aan het vertellen dat dit wel een experiment van de bruidegom was. Ze hadden dit nog niet eerder meegemaakt, dus ze hadden eerder nog even geoefend.
De ceremonie
De trouwceremonie vond buiten plaats, want het was echt prachtig weer. En dat voor een maand in oktober. De kinderen van het stel werden bij de ceremonie betrokken. Zij waren ook de getuigen van de ouders. Er werd een kinderakte voor heen klaargelegd waar zij een tekening op mochten maken.
Taart eten
Na de ceremonie werd er een taart aangesneden. De taart was een zelfgemaakte appeltaart. Zelfs meerdere zelfgemaakte appeltaarten. Allemaal gemaakt door de bruidegom. Ik vond het heerlijk hoe persoonlijk en intiem dit bruidspaar hun trouwdag heeft georganiseerd. Sowieso ben ik groot fan van zelfgemaakte appeltaart, dus ik was heel blij met mijn kwartiertje pauze, zodat ik ook een stukje appeltaart kon eten!
De reportage
Daarna hebben we een kleine trouw reportage op de werf gehouden. De stel had van te voren aangegeven dit niet echt nodig te vinden. Ze vonden het alleen wel leuk als er met zonsondergang nog wat foto’s gemaakt werden. En aangezien het prachtig weer was met een zonnetje, kon dit zeker geregeld worden!
Aan tafel
Maar ik had zo’n idee dit toch wel voor de bruidegom het hoogtepunt van de dag was: het kunnen roepen dat het eten klaar was. En iedereen stukje varken van het spit kon krijgen,
De band begon met spelen en iedereen kon lekker eten. Mijn tijd zat er bijna op. Ik had nog een hapje meegegeten en wat foto’s gemaakt. Daarna kon ik weer terug naar huis. Het was nog ruim anderhalf uur rijden en ik moest ook nog de auto terug brengen naar mijn vriendin. Maar ik had zeker genoten om deze gezellige trouwerij bij de houtzaagwerf op de foto te zetten. En mijn bumper? Die is weer gemaakt. Mijn buurman was zeer onder de indruk van mij sloopkunsten, maar hij heeft hem in zijn garage weer kunnen maken.
Zijn jullie ook een kleine, intieme trouwerij aan het plannen en hebben jullie nog een fotograaf nodig? Stuur mij dan vooral een berichtje!
Contact
Of kijk eens op mijn Instagram:
Instagram